3 weken (en de heldendaad van Nadia)
Door: Merel
Blijf op de hoogte en volg Nadia, Sophie, Roxanna en Merel
06 Oktober 2009 | Suriname, Paramaribo
3 weken zijn voorbij. 3 van de 13 pas, hoewel het voelt alsof we hier al 3 jaar zijn. We voelen ons thuis, zijn al veel minder wit en kunnen inmiddels alles aan.
Zo hebben we de afgelopen weken getraind met de Mystikalz, een streetdance/breakdance groep die in Suriname en omstreken berucht zijn om hun danskunsten. Deze jongens zijn stuk voor stuk prettig gestoord, misschien dat we het daarom zo goed met ze kunnen vinden :D Ook in de trainingen zijn ze, in onze ogen, simpelweg gestoord. Zo hebben we de afgelopen week meer dan eens rondjes gelopen in de zon, een half uur buikspieroefeningen en pushup's gedaan. Bikkels als we zijn willen wij ons natuurlijk niet laten kennen en puffen we met een ontplofte kop lekker mee. (De volgende anekdote wordt beschreven op verzoek van Nadia, wie het niet wil hoeft het niet te lezen :D) Elke dag aankomen bij de training is net als een verjaardagskadootje openen van dat ene familielid die je eigenlijk niet zo mag: het is spannend omdat je niet weet wat het deze keer gaat worden en tegelijkertijd weet je al dat het onmogelijk iets leuks kan zijn. Zo ook afgelopen woensdag. Wij kwamen aan, allemaal gniffelende jongens onder de boomhut (dit is, in tegenstelling tot wat jullie denken, niet een hut in een boom, maar een hut gemaakt van boom, even voor de duidelijkheid). Hardlopen gingen we. Leuk! Nee, hardlopen BUITEN. Ok... NEEE, hardlopen om het blok waar het complex waar we in trainen op staat. SLIK. Ongeveer een kilometer of 10. Langs de weg. LANGS DE WEG?! Heb je gezien hoe idioot men hier rijdt?! Flashbacks van de eerste keer bij Herman in de auto vlogen je om de oren: "Ik zeg je, je wordt doodgeslagen door een auto mevrouw!" Goed. Hardlopen dus. Dapper begonnen we aan deze uitdaging. De eerste meters gingen heel soepel, werd er nog gelachen en onderling een beetje wedstrijdjes gedaan. De bocht om, shit dat is die weg die we elke keer rijden met de auto... Die weg is LANG! Even uitpuffen... Ok, verder dan maar. Stukje wandelen? Tja, we kunnen ons natuurlijk niet laten kennen... Sprintje naar de hoek, waar de jongens (en Nadia) op de rest stonden te wachten. Heee, we zijn bij de Paramaribo Zoo! Zullen we hier... NEE!!! DOORLOPEN! Ja baas... Braaf weer verder. Dit weggetje is smal, heeft geen stoep en wel heel veel kuilen. Eigenlijk passen er geen twee auto's naast elkaar, laat staan ook nog harlopende (nou ja, hardklagende) mensen erbij. De jongens (en Nadia) renden vrolijk verder, Sophie op enige afstand en Rox en ik achteraan. Ja, ik geef het toe. Hardlopen kan ik niet. Nooit gekund. Ik wil het ook niet kunnen. Dit verhaal gaat dus verder vanuit het brein van Nadia... *Hijg* Ik loop tussen de jongens. Mijn god, ik loop tussen de jongens! Hoe cool! *Hijg* Even omkijken... die meiden lopen achter me... evenals Couch... YES Ik ben Couch voorbij! Ik ga het halen... Wow... *Hijg* Flashback 2: Nadia als klein meisje in de gymles. Op het laatste moment, VOOR het dikke jongetje, meisje met de jampotbril en het meisje met de x-benen wordt ze gekozen in het ene team. NO MORE, LOSERS!!! Met vernieuwde krachten rent ze het veld op, Sophie in haar kielzog. Die heeft, op het laatste moment ook Couch ingehaald. Nu moet ik even uitwijden over Couch. Couch is een jongen die eigenlijk alleen op de bank hangt, vandaar ook de naam. Volgens zeggen is hij de beste stunter van Suriname, wij hebben er nog niet zoveel van gezien. Goed, Sophie is dus voorbij Couch. Een half uur later komen Rox en ik binnen gestompeld. Chagerijnig (want: je hebt je toch een beetje laten kennen) en met een ontploft hoofd (want: WARUUUUM) werden we toegelachen door de jongens. Idioten. De rest van de training is niet blijven hangen, ik weet alleen nog dat ik de volgende dag wakker werd met VRESELIJKE pijn in mijn schenen. Oh ja, daarom houd ik niet van hardlopen. En maar weer naar de training... Je moet er wat voor overhebben.
Gelukkig doen de jongens ook weleens aardig hoor, leren ze ons combinaties en willen ze van ons leren hoe ze moeten stretchen. Het is, voor iedereen, een hele goede samenwerking. Deze jongens hebben zo weinig en werken zo hard dat wij er allemaal versteld van staan. Ze dansen gemiddeld 10 uur per dag, wetende dat ze met dans in Suriname nooit veel zullen bereiken. Toch staan ze elke dag in de snikhete zaal, lopen ze rondjes zonder te klagen (hoewel wij hebben begrepen dat dit ook alleen maar gebeurt als wij er zijn, indruk maken :D) en hebben ze behoorlijke blokjes van alle de buikspieroefeningen (DIE WILLEN WIJ OOK!!!) De passie die deze jongens uitstralen bij het dansen heb ik in Nederland, zelfs op de academie, nog niet gezien. Zwaar onder de indruk keren we elke dag terug naar huis. Morgen weer een dag...
De boys zijn op dit moment in Nederland, waar ze trainen voor Battle of the Year. Dit is een hiphop wedstrijd waar zij dansers uit de hele wereld zullen treffen en met ze zullen dansen, laten zien wat ze kunnen en hopelijk als beste uit deze ervaring komen. Wij storten ons op dit moment op het lesgeven, waarmee sommigen van ons al begonnen zijn en anderen in de loop van deze en volgende week beginnen. Ik ben benieuwd naar het niveau, de passie en de danskwaliteiten die we op de dansscholen zullen treffen. We zijn nu natuurlijk wel een beetje verwend, 2 weken werken met de besten van het land. Vol goede moed en met een paar vlindertjes in de buik staan we aan de voet van een nieuw avontuur, lesgeven in Suriname. Hopelijk is iedereen zo gek als de jongens van de Mystikalz, dan komt het allemaal wel goed...
-
06 Oktober 2009 - 18:38
Danique:
IK BEN DE EERSTE REACTIE!! Naddie kan dus weer trots op me zijn.. Supergoed dat je bij de jongens liep hoor, we zullen volgend jaar in Amsterdam zien of je mij kan bijhouden! ;-) -
06 Oktober 2009 - 21:12
Charlotte:
IK BEN DE TWEEDE REACTIE!! Je mag dus ook trots op mij zijn...! Bikkel ben jij! Super babe! Mwohaha (evel laughter)! -
07 Oktober 2009 - 01:58
Ankie:
Hey Girls,
Wat gaaf deze site joh! En ik heb ook met een open mond het verhaal van Mystikal gelezen......nou ik zal ze leren als ze in mn les staan hahaha ook dit heb ik nl nog nooit van ze meegemaakt, dus waarschijnlijk wilden ze echt indruk op jullie maken!
Tot morgen, slaap lekker voor straks!
Groetjes,
Ankie -
07 Oktober 2009 - 07:19
ArkAnA:
Pfff, hoezo ben ik pas de 4e reactie..ik kom net uit de file, ok? ;)
Een echt strebertje die Nadia, kan gewoon niet tegen haar verlies, net als haar oma en tante denk ik (mwuhaha, more evil laughter) Waarschijnlijk is haar gezonde levensstijl die ze van huis uit heeft meegekregen (veel groente en fruit en elke dag beginnen met een dansje en een lach....) ook debet aan het resultaat :D
KLinkt allemaal te leuk dames, ik ben gelukig niet jaloers. ;)
btw: wo treden de Mystikalz op in Bakra Kondre? Dan ga ik ze ven bezoeken , toejuichen etc...
tang boeng
ArkAnA -
07 Oktober 2009 - 10:37
Nele:
jaaa dames... kben toch heel erg fier op jullie! En Nadia ben je goed in hardlopen of waren het de boys? :-)
Ik wens jullie allemaal veel succes met jullie avontuur, het lesgeven!
xxx Nele
PS: Ik mis jullie, vooral gisteren tijdens mijn verjaardagsfeestje! -
07 Oktober 2009 - 16:20
Jeffrey:
heey Na dus wij moeten als je trug bent een duurloop houden??:P
Hhoop dat je het heel erg na je zin hebt we spreken elkaar snel veel plz. daar ik laat wel weer wat van me horen je kent me he ben niet altijd ff scherp met dat soort dingen:) xxx jeff
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley