Doodgewone Donderdag Deel II

Afgelopen donderdag hadden we na drie lessen observeren, een pilates les inclusief hijgende mevrouw en de taxirit van ons leven, nog een zaken date met Winston Leerdam. Hij is modeontwerper en naast schetsen en naaien houdt hij ervan om mode te zien als onderdeel van kunst. Dit uit hij onder andere door middel van ‘ living statues.’ In deze pakken/kunstwerken, mag je als model maar liefst vier uur lang poseren in de meest onmogelijke houdingen.
Zenuwachtig voor het moment dat mijn maten worden opgemeten, wiebel ik op mijn stoel. Nadia heeft daar absoluut geen last van en stapt zelfverzekerd op de 38 jarige man af. Even ter informatie, met beide handjes in de lucht, borst vooruit en opgetrokken schouders, er vanuit gaande, dat deze man begint met het opmeten van haar borstomtrek. Helaas. Niet voor Nadia en ook niet voor Winston, maar voor de overige drie meiden die door deze actie zichzelf verslikken in hun ‘ dimand blue’ bronwater of een paar urinespetters loslaten in hun slip. Als we eenmaal bijgekomen zijn, gaat het meetlint nog van voor naar achter, via het kruis, wat overigens weer tot stuiptrekkingen leidt.
Licht gepikeerd keert Velberg terug naar haar naar wierook ruikende stulpje. Gevolgd door de tweede afhaker (ik). De andere meiden houden het uit tot maar liefst 00.15 en 00.30, dames, mijn complimenten.
Suriname. Kaikoesi. Joh. Ik voel me geweldig, ik geniet. Ik verbaas me nog steeds over alles wat we zien en doen en ik waardeer veel meer dingen die ik in Nederland vanzelfsprekend vond. Zo had ik even geen stromend water, dus geen toilet doorspoelen, geen afwas doen of handen wassen. Ook hebben we al kennis gemaakt met heel veel tropische diersoorten. Roofvogels, vleermuizen, leguanen en kamerawindjes zijn inmiddels net zo bekend als de geur van roti en het roekeloos rijden van de automobilisten. (Laten we het niet hebben over hondsdolle honden en giftige slangen).
Gister toen we onze wijk binnen kwamen gereden was alles aardedonker. Van Herman kregen we de mededeling dat alles in onze wijk plat lag. Joh! Van mezelf ben ik al behoorlijk nachtblind, en een stroomstoring helpt daar niet echt bij. Toen we de bocht doorreden kwam er in slowmotion een licht op me af. (Zo’n filmmoment net voordat je verongelukt). Het was een koplamp van een brommer, die nog harder van ons schrok, dan wij van hem. “ Yu Besi Furu!!’’ Dusdat.
Onze 24 uur bewaking, herinnerde ons eraan dat we in Suriname zitten en dat hij dus niet weet hoe lang het kan duren voordat we stroom hebben. Cool. Ohja.. Nadia probeerde me nog te laten schrikken, maar zo’n bangepoeperd ben ik nou ook weer niet.. Ik bedoel, zij schrikt al van me als ze in mijn kamer muziek zit te luisteren en ik op zijn 11 en 30ste binnen kom gewandeld. Hihi…
Nou, iedereen naar boven, sleutelgat zoeken met het lampje van onze cel, kaarsjes pakken en genoeg eten voor de rest van de week. We verzamelen op het dakterras, een verdieping onder ons. Vervolgens komt iemand op het idee om onszelf onzichtbaar te maken. En ik, op die avond een kuddedier, doe vrolijk mee. Plat met mijn rug tegen de muur, kijk ik toe hoe Merel en Sophie onder de tafel en stoelen kruipen. Nadia is iets origineler. Ze bevindt zich midden op het balkon op handen en voeten met de uitspraak ‘ ik ben een bijzettafel.’ Hahahah… Ik ging helemaal stuk en Merel en Sophie leefden zich helemaal uit. Op onze bijzettafel stonden ondertussen twee flessen water, een zak bananenchips, een pakje minus 1 oreo’s en een asbak. Mensen, ik trok het niet meer en ging plat. Tijdens mijn hyperventilerende lachbui, kon ik nog net een zin uitbrengen. Het.. hahah.. zou zooooo.. grappig zijn.. als wuhahaha.. er NU.. iemand binnen kwam!! Voel je hem?? Op het woordje ‘nu’ stond de manager van ons appartementencomplex voor onze neus. Vergezeld met een jongeman, die te geïnteresseerd was in onze activiteiten in Suriname en wat dit kostte. PS: Het bijzettafeltje was ingestort, waarop het zei ‘ neeeee, check die peuken op de vloer.’ Waarop ik alleen maar dacht, ‘ verdomme!! Onze oreo’s!!!’ Deze gedachte was snel verholpen omdat op dat moment het licht weer aansprong. De kaarsen konden uit en de romantische sfeer van ons allen werd verruild door ‘ foute vrijdag.’
Nadia en ik kregen de smaak te pakken en na onze promotiefilmpjes, besloten wij ook foto’s te maken. Dit alles voor Corn Flakes van het merk X. Ons kostuum bestond uit knuffelbeer, sigaretten, zonnebrillen, hoedjes, bloemetjes, bh’s met gaten, schoenen gedragen als handschoenen en heel veel meer. Mi gudu’s hebben al gedreigd dat deze foto’s worden weergegeven op de site. Natuurlijk is dit echter een grap, om mij dit maal wel bang te maken en ga met een gerust hart en teveel energie slapen.
Wachtend op de volgende ochtend die gaat aanbreken.