Bakra's in the bush
Door: Sophie
Blijf op de hoogte en volg Nadia, Sophie, Roxanna en Merel
19 Oktober 2009 | Suriname, Paramaribo
We zijn hier nu een maand. Een maand waarin heel veel is gebeurd, geleerd en ervaren. Paramaribo begint eindelijk overzichtelijk te worden voor ons. We durven de straten over te steken en worden net niet geschept, de honden durven we weg te jagen en als de mannen hun blijk van waardering uiten, dan fluiten we gewoon terug. Heel veel overwonnen dus!
Toch hebben we nog niets gezien! Gelukkig heeft Marjory, onze veroorzaker van dit avontuur, (dank je wel Marjory) ons een weekend meegenomen naar tapsey, het binnenland. Dus daar gingen we. Gewapend met tassen vol bagage met water, wc rollen, kokoskoekjes, hoe en wat in het Sranan en foto camera’s zaten we om 6 uur in het busje. Gids en chauffeur voor in, Marjory en Nicole (van Mundial) daar achter, gevolgd door Merel en Sophie en achterin Nadia en Roxanna.
De eerste paar kilometers waren op geasfalteerde weg. Wat een beetje een teleurstelling op riep bij een aantal dames. Wij wilden wel even shaken! Maar goed, hierdoor hadden we wel een goed uitzicht op de schitterende natuur van Suriname. En kon Marjory haar nagels lakken. De weg hield ineens op en liep over in een rode zanderige massa. Yes! Nu ging het avontuur beginnen. “Kijk!” (Hobbel) “Een dode luiaard.” “Waar?” (Hobbel) “Daar.” (Hobbel) En zo gingen we verder. Hobbels afgewisseld door mini lanceringen. Het ontbijt wilde regelmatig weten hoe het boven de maagstreek was, maar was het gelukkig met ons eens dat dat geen succes was. De natuur schoot voorbij. Prachtige groene dekens waarin kleine dorpjes zich verborgen. Dorpelingen aan de kant van de weg. Wassend, spelend, en met hele afwasteilen op hun hoofd. Toen een plaspauze in Brownsberg. Daar stonden we, shaken not stired, in een klein dorpje. Waar mensen een lift wilde in ons al zo volgeladen busje. De gids vond dit niet zo’n bun idee. Dus met zijn 8en ging de reis verder.
Na 4 uur hobbelen kwamen we aan in Atjoni. Daar lag de korjaal waar we mee over de Suriname rivier gingen. We namen afscheid van onze chauffeur en stapte in bij Mandje en zijn 2 zonen. Hij was de eigenaar van het eiland waar we heen gingen. Met open mond keken we naar de omgeving. Prachtige kleuren, bomen, zandbanken, dieren, rotsen en dorpjes om ons heen. We speelden weer Japannertje en kwamen de foto camera’s te voorschijn. Natuurlijk om met jullie zo veel mogelijk te delen wat we hebben gezien.
Dorpelingen wasten zichzelf, hun eten, kleding, vaat in de rivier waar ze ook in visten, uit dronken en tanden poetsten. Omdat het op dit moment droge tijd is, is het water erg laag en moesten we af en toe uitstappen om te voet verder te gaan. Over rotsen of door het woud. Waar we cashewnoten hebben gezien, baby ananassen, knuffel bomen, casave planten en ga zo nog maar even de groente en fruit afdeling van de plaatselijke AH af. Met de zon op ons hoofd gingen we door. En ineens waren we er.
De Bounty reclame gecombineerd met een zo goed mogelijk ingerichte Center Parcs, het decor van Tarzan afgewisseld met de locatie van Lord of the Rings, haalden het niet bij het paradijs waar we midden in stonden. Een schitterend eiland waar we een nacht mochten slapen. Compleet met amaka’s (hangmat), apen, natuurlijke jacuzzi’s in de rivier, huisjes gemaakt van palmbomen en faya lobi’s. Het eiland heet Menimi, Sarracaans voor remember me. Dat komt wel goed, dit vergeten we nooit. Na heerlijk te hebben gegeten door onze gids/kok met hele mooie verhalen die zo in een boek kunnen, gingen de dames te water. Oplettend voor rotsen en krabben. Door de stroomversnellingen in het water, waren er heerlijke bubbelbaden gecreëerd. 3 uur later kwamen we gerimpeld, lichtelijk verbrand en rozig uit het water. Na het avondeten, begeleidt door onze gids/kok/verhalenverteller, die echt niet durft te zingen, IK HEB EEN TUINTJE IN MN HART, MAAR ALLEEN VOOR JOUHOUHOU! zijn we heerlijk aan het water gaan zitten. Als achtergrond muziek een 879ste symfonie van Verdi gebracht door het plaatselijke brulkikker/padden koor die net een jaar op les zitten. Onze gids/kok/verhalenverteller/jukebox kwam vragen of we een vogelspin wilden zien. Hier werd de man met verbazing aangekeken. Even wat grepen uit onze gedachten. * Zei hij nu echt vogelspin? 2 uur voordat we hier gaan slapen? Hoelang is de weg terug? Redden we dat nog? Nee waarschijnlijk niet, mennn een vogelspin. Zijn die dodelijk? Ja. En harig. Ielllkk. Nee, die hoeven wij echt niet te zien!*
Ja, is goed! *Shit, wat heb ik gezegd!* Loop maar mee. En daar gingen we. Een aantal hand in hand, de blaas onder controle houdend, een aantal stoer en zelfverzekerd (voor de buitenwereld). Ja hoor, daar zat tie. Tegen een boom, ongeveer op enkelhoogte. Alleen zichtbaar met zaklamp die de dames allemaal niet bij zich hadden. Fijn voor de controle later op de avond. Een aantal grapjassen kriebelden de anderen in de nek. Waar wij natuurlijk absoluut niet intrapten. En onze whaaaaaaaaaaa in een nonchalante hatsjoe konden ombuigen.
Mandje en onze gids/kok/verhalenverteller/jukebox/Steve Erwin dachten dat we nu wel het een en ander gewend waren en zette onze nachtelijke (7 uur ’s avonds, maar heel donker) tocht door. Daar kwam de kikker, een gedrocht zo groot als je hand. De mannen pakten deze gewoon op. Marjory nam meteen haar analytisch vermogen erbij en riep: “aahhhh, whaaaaah, ieellll die kikker maakt developé’s. (voor de niet dansers onder ons: dat is een dansbeweging waarbij de voet richting knie wordt opgetild en vervolgens gestrekt naar voor, zij of achter word uitgeklapt, just so you know) whaaaaahhhhn ieelllll aaahhhh.” Oké, spin, kikker, check! Wat is er nog meer? Een beetje voorzichtig schuifelden we verder. Het paradijs van vanmiddag was nu toch wel even spannend. Maar wat we nu tegen kwamen was niet eng. Vuurvliegjes, een schuur vol ongepelde rijst, kokosnoten, kalebassen, een schitterende sterrenhemel en we eindigden in de souvenirwinkel. Deze hadden we die middag al bewonderd en lagen er prachtige doeken, armbandjes, beschreven kokosnoten en trommels op onze portemonnees te wachten.
De zonen van Mandje zouden voor ons optreden. 3 prachtige jongetjes die wilden dansen voor de toeristen op reggaeton muziek. Een beetje beschaamd zaten we daar braaf op een rijtje te kijken. Daar zit je dan, kijkend naar 3 jongens in hun mooiste kleren die een show moeten? willen? weggeven voor ons. Gelukkig mochten we snel mee dansen en leerden de jongens ons hun repertoire aan. Dit leidde tot een gezellige avond waarbij we uiteindelijk echt het plezier in dansen bij de jongens vonden.
Moe en voldaan keerden we terug naar onze huisjes. Vloer, wanden, plafond en bedden checkend op natuurlijke verassingen. Ingepakt met kleding met lange mouwen en pijpen, sokken erover heen, meurend naar anti insect en gewikkeld in een klamboe lagen we daar. Ik citeer Merel bij deze: “Ik voel me net een reageerbuis.” Bijna in slaap hoorden we wat. Er stond iets in onze kamer. Het was gigantisch! Het zat aan ons lampje dat uit was, het stond daar bij de deur. Dicht bij Nadia’s voeten. Met bibberende stem: “hhhaaaalllllooo??? Wwwiiiee isssss daarrr??? Geen antwoord. Mi gudu, wat nu? Waar lag ons mes? Damn, in ons appartement. Oké geen probleem want we hebben altijd nog….. uhm…. Deze…. Hele gevaarlijke…. Uhm…. Extreem gewelddadige….. F#ck we hebben niets!!
En toen ging het licht aan. Het was een zoon van Mandje. Die ons wilden voorzien van een nachtlampje. Ahhh zooo schattig! En toen vielen we in slaap.
De volgende ochtend. We schudden ons los van onze reageerbuishoezen en lopen weer terug in het lichte en ongevaarlijke paradijs. Na het ontbijt weer even zwemmen. Kennis makend met een andere gids, en zijn zeer bijzondere groep. (spierwitte mensen, ja ik mag dat nu zeggen want ik begin langzaamaan te kleuren, in speedo’s die heel graag tegen je aan komen zitten, vertellen over Satan tegen christelijke dorpsbewoners en die de hele stroomversnelling doen stoppen)
Nu zijn we hier niet voor vakantie en kwamen de gesprekken met Marjory. Over onze kernopdrachten, wat heb je al geleerd en gezien, hoe ga je de komende 2 maanden verder en kunnen we hier niet blijven voor de rest van ons leven???
De zonen van Mandje hebben geïnterviewd. Wat weten ze van dans, waarom doen ze het? En willen ze er met kinderen uit andere landen, dorpen er over praten? De jongens waren erg verlegen maar wilden wel weer voor ons dansen. Deze jongens hebben talent! Zijn ritmisch, kunnen swingen, hebben de juiste accenten en uitstraling. En dat op een eiland midden in de Suriname rivier, zonder academie, spiegels, techniek en dansvloeren. Wauw!
Helaas kwam er toen een einde aan de reis. We gingen terug in de korjaan. Queen Bea, Be-yo, Trix, Marjory van Oranje, gewapend met paraplu en donkere kleding achterin. Na een paar minuten varen legden we aan bij een dorpje. Daar gingen we een dorpswandeling maken. Ook hier liepen we weer met gemengde gevoelens voorbij. Dit is zo mooi, zo puur, die mensen leven hier zo close met zijn allen. En wij bulderen er even door heen. En niet alleen wij. Hoeveel mensen zijn hier al door heen gegaan. Vandaag? Gister? Vorige week? En hoeveel gaan er nog in deze leefomgeving lawaai maken, foto’s, vuil?
Het dorp was prachtig, vol verschillen op zo’n kleine ruimte. Kleine kinderen liepen aan je hand met je mee, grotere verkochten hun zelf gemaakte speelgoed. Dit dorp had een zorgcentrum, een school en leek perfect in evenwicht.
We moesten weer door. Terug in de Korjaan die Mandje en zijn zonen voor ons hadden omgevaren en zo hadden neergelegd dat we geen natte voeten kregen. Onze dag kon niet meer stuk. Ow jawel hoor! Een kaaiman, daar!!! Aan de kant. Even omvaren en kijken. Het beest lag stoïcijns op de waterkant. Totdat hij zijn kop oprichtte. Onze “wauw wat stoer!” veranderde snel in een 6 stemmig gekrijs. Het beest kwam onze kant op! En verdween in het water. “Owwww boy!!! Mandje, hoe hard kan jouw motor? En hoe sterk is deze boot. Kunnen kaaimannen springen? Zou je het heel erg vinden om nu om te draaien en gas te geven?” Gelukkig we leven nog. De jongens van Mandje waren op een andere boot terug naar huis gegaan. Maar de boot liep vol water. Daar was Nicole, onze heldhaftige reisgenoot. Zij zou dat water wel even wegscheppen, met het idee dat we er bijna waren. Haha, dus niet.
De boottocht ging snel en we waren weer in Atjoni. Daar stond de bus. We mochten weer terug naar huis hobbelen. Een rit waarin we Sranan hebben geoefend, Tucjes hebben gegeten, een poging gedaan hebben om theorie voor je rijbewijs te leren, blijkbaar hebben geheadbangd, woordenspelletjes hebben gedaan, ons zangrepertoire hebben geoefend en koelboxen hebben zien vliegen.
En toen was daar ons huis. Gesloopt en dolgelukkig met deze ervaring gingen we onze kamers in. Slapen. Deze week wordt druk. De week van het Rain Forest Kunst Festival. Deze week wordt ook weer zo’n te gekke ervaring. Waar we veel gaan leren en zien. Gaan genieten. Dit vergeten we nooit meer!
Toch hebben we nog niets gezien! Gelukkig heeft Marjory, onze veroorzaker van dit avontuur, (dank je wel Marjory) ons een weekend meegenomen naar tapsey, het binnenland. Dus daar gingen we. Gewapend met tassen vol bagage met water, wc rollen, kokoskoekjes, hoe en wat in het Sranan en foto camera’s zaten we om 6 uur in het busje. Gids en chauffeur voor in, Marjory en Nicole (van Mundial) daar achter, gevolgd door Merel en Sophie en achterin Nadia en Roxanna.
De eerste paar kilometers waren op geasfalteerde weg. Wat een beetje een teleurstelling op riep bij een aantal dames. Wij wilden wel even shaken! Maar goed, hierdoor hadden we wel een goed uitzicht op de schitterende natuur van Suriname. En kon Marjory haar nagels lakken. De weg hield ineens op en liep over in een rode zanderige massa. Yes! Nu ging het avontuur beginnen. “Kijk!” (Hobbel) “Een dode luiaard.” “Waar?” (Hobbel) “Daar.” (Hobbel) En zo gingen we verder. Hobbels afgewisseld door mini lanceringen. Het ontbijt wilde regelmatig weten hoe het boven de maagstreek was, maar was het gelukkig met ons eens dat dat geen succes was. De natuur schoot voorbij. Prachtige groene dekens waarin kleine dorpjes zich verborgen. Dorpelingen aan de kant van de weg. Wassend, spelend, en met hele afwasteilen op hun hoofd. Toen een plaspauze in Brownsberg. Daar stonden we, shaken not stired, in een klein dorpje. Waar mensen een lift wilde in ons al zo volgeladen busje. De gids vond dit niet zo’n bun idee. Dus met zijn 8en ging de reis verder.
Na 4 uur hobbelen kwamen we aan in Atjoni. Daar lag de korjaal waar we mee over de Suriname rivier gingen. We namen afscheid van onze chauffeur en stapte in bij Mandje en zijn 2 zonen. Hij was de eigenaar van het eiland waar we heen gingen. Met open mond keken we naar de omgeving. Prachtige kleuren, bomen, zandbanken, dieren, rotsen en dorpjes om ons heen. We speelden weer Japannertje en kwamen de foto camera’s te voorschijn. Natuurlijk om met jullie zo veel mogelijk te delen wat we hebben gezien.
Dorpelingen wasten zichzelf, hun eten, kleding, vaat in de rivier waar ze ook in visten, uit dronken en tanden poetsten. Omdat het op dit moment droge tijd is, is het water erg laag en moesten we af en toe uitstappen om te voet verder te gaan. Over rotsen of door het woud. Waar we cashewnoten hebben gezien, baby ananassen, knuffel bomen, casave planten en ga zo nog maar even de groente en fruit afdeling van de plaatselijke AH af. Met de zon op ons hoofd gingen we door. En ineens waren we er.
De Bounty reclame gecombineerd met een zo goed mogelijk ingerichte Center Parcs, het decor van Tarzan afgewisseld met de locatie van Lord of the Rings, haalden het niet bij het paradijs waar we midden in stonden. Een schitterend eiland waar we een nacht mochten slapen. Compleet met amaka’s (hangmat), apen, natuurlijke jacuzzi’s in de rivier, huisjes gemaakt van palmbomen en faya lobi’s. Het eiland heet Menimi, Sarracaans voor remember me. Dat komt wel goed, dit vergeten we nooit. Na heerlijk te hebben gegeten door onze gids/kok met hele mooie verhalen die zo in een boek kunnen, gingen de dames te water. Oplettend voor rotsen en krabben. Door de stroomversnellingen in het water, waren er heerlijke bubbelbaden gecreëerd. 3 uur later kwamen we gerimpeld, lichtelijk verbrand en rozig uit het water. Na het avondeten, begeleidt door onze gids/kok/verhalenverteller, die echt niet durft te zingen, IK HEB EEN TUINTJE IN MN HART, MAAR ALLEEN VOOR JOUHOUHOU! zijn we heerlijk aan het water gaan zitten. Als achtergrond muziek een 879ste symfonie van Verdi gebracht door het plaatselijke brulkikker/padden koor die net een jaar op les zitten. Onze gids/kok/verhalenverteller/jukebox kwam vragen of we een vogelspin wilden zien. Hier werd de man met verbazing aangekeken. Even wat grepen uit onze gedachten. * Zei hij nu echt vogelspin? 2 uur voordat we hier gaan slapen? Hoelang is de weg terug? Redden we dat nog? Nee waarschijnlijk niet, mennn een vogelspin. Zijn die dodelijk? Ja. En harig. Ielllkk. Nee, die hoeven wij echt niet te zien!*
Ja, is goed! *Shit, wat heb ik gezegd!* Loop maar mee. En daar gingen we. Een aantal hand in hand, de blaas onder controle houdend, een aantal stoer en zelfverzekerd (voor de buitenwereld). Ja hoor, daar zat tie. Tegen een boom, ongeveer op enkelhoogte. Alleen zichtbaar met zaklamp die de dames allemaal niet bij zich hadden. Fijn voor de controle later op de avond. Een aantal grapjassen kriebelden de anderen in de nek. Waar wij natuurlijk absoluut niet intrapten. En onze whaaaaaaaaaaa in een nonchalante hatsjoe konden ombuigen.
Mandje en onze gids/kok/verhalenverteller/jukebox/Steve Erwin dachten dat we nu wel het een en ander gewend waren en zette onze nachtelijke (7 uur ’s avonds, maar heel donker) tocht door. Daar kwam de kikker, een gedrocht zo groot als je hand. De mannen pakten deze gewoon op. Marjory nam meteen haar analytisch vermogen erbij en riep: “aahhhh, whaaaaah, ieellll die kikker maakt developé’s. (voor de niet dansers onder ons: dat is een dansbeweging waarbij de voet richting knie wordt opgetild en vervolgens gestrekt naar voor, zij of achter word uitgeklapt, just so you know) whaaaaahhhhn ieelllll aaahhhh.” Oké, spin, kikker, check! Wat is er nog meer? Een beetje voorzichtig schuifelden we verder. Het paradijs van vanmiddag was nu toch wel even spannend. Maar wat we nu tegen kwamen was niet eng. Vuurvliegjes, een schuur vol ongepelde rijst, kokosnoten, kalebassen, een schitterende sterrenhemel en we eindigden in de souvenirwinkel. Deze hadden we die middag al bewonderd en lagen er prachtige doeken, armbandjes, beschreven kokosnoten en trommels op onze portemonnees te wachten.
De zonen van Mandje zouden voor ons optreden. 3 prachtige jongetjes die wilden dansen voor de toeristen op reggaeton muziek. Een beetje beschaamd zaten we daar braaf op een rijtje te kijken. Daar zit je dan, kijkend naar 3 jongens in hun mooiste kleren die een show moeten? willen? weggeven voor ons. Gelukkig mochten we snel mee dansen en leerden de jongens ons hun repertoire aan. Dit leidde tot een gezellige avond waarbij we uiteindelijk echt het plezier in dansen bij de jongens vonden.
Moe en voldaan keerden we terug naar onze huisjes. Vloer, wanden, plafond en bedden checkend op natuurlijke verassingen. Ingepakt met kleding met lange mouwen en pijpen, sokken erover heen, meurend naar anti insect en gewikkeld in een klamboe lagen we daar. Ik citeer Merel bij deze: “Ik voel me net een reageerbuis.” Bijna in slaap hoorden we wat. Er stond iets in onze kamer. Het was gigantisch! Het zat aan ons lampje dat uit was, het stond daar bij de deur. Dicht bij Nadia’s voeten. Met bibberende stem: “hhhaaaalllllooo??? Wwwiiiee isssss daarrr??? Geen antwoord. Mi gudu, wat nu? Waar lag ons mes? Damn, in ons appartement. Oké geen probleem want we hebben altijd nog….. uhm…. Deze…. Hele gevaarlijke…. Uhm…. Extreem gewelddadige….. F#ck we hebben niets!!
En toen ging het licht aan. Het was een zoon van Mandje. Die ons wilden voorzien van een nachtlampje. Ahhh zooo schattig! En toen vielen we in slaap.
De volgende ochtend. We schudden ons los van onze reageerbuishoezen en lopen weer terug in het lichte en ongevaarlijke paradijs. Na het ontbijt weer even zwemmen. Kennis makend met een andere gids, en zijn zeer bijzondere groep. (spierwitte mensen, ja ik mag dat nu zeggen want ik begin langzaamaan te kleuren, in speedo’s die heel graag tegen je aan komen zitten, vertellen over Satan tegen christelijke dorpsbewoners en die de hele stroomversnelling doen stoppen)
Nu zijn we hier niet voor vakantie en kwamen de gesprekken met Marjory. Over onze kernopdrachten, wat heb je al geleerd en gezien, hoe ga je de komende 2 maanden verder en kunnen we hier niet blijven voor de rest van ons leven???
De zonen van Mandje hebben geïnterviewd. Wat weten ze van dans, waarom doen ze het? En willen ze er met kinderen uit andere landen, dorpen er over praten? De jongens waren erg verlegen maar wilden wel weer voor ons dansen. Deze jongens hebben talent! Zijn ritmisch, kunnen swingen, hebben de juiste accenten en uitstraling. En dat op een eiland midden in de Suriname rivier, zonder academie, spiegels, techniek en dansvloeren. Wauw!
Helaas kwam er toen een einde aan de reis. We gingen terug in de korjaan. Queen Bea, Be-yo, Trix, Marjory van Oranje, gewapend met paraplu en donkere kleding achterin. Na een paar minuten varen legden we aan bij een dorpje. Daar gingen we een dorpswandeling maken. Ook hier liepen we weer met gemengde gevoelens voorbij. Dit is zo mooi, zo puur, die mensen leven hier zo close met zijn allen. En wij bulderen er even door heen. En niet alleen wij. Hoeveel mensen zijn hier al door heen gegaan. Vandaag? Gister? Vorige week? En hoeveel gaan er nog in deze leefomgeving lawaai maken, foto’s, vuil?
Het dorp was prachtig, vol verschillen op zo’n kleine ruimte. Kleine kinderen liepen aan je hand met je mee, grotere verkochten hun zelf gemaakte speelgoed. Dit dorp had een zorgcentrum, een school en leek perfect in evenwicht.
We moesten weer door. Terug in de Korjaan die Mandje en zijn zonen voor ons hadden omgevaren en zo hadden neergelegd dat we geen natte voeten kregen. Onze dag kon niet meer stuk. Ow jawel hoor! Een kaaiman, daar!!! Aan de kant. Even omvaren en kijken. Het beest lag stoïcijns op de waterkant. Totdat hij zijn kop oprichtte. Onze “wauw wat stoer!” veranderde snel in een 6 stemmig gekrijs. Het beest kwam onze kant op! En verdween in het water. “Owwww boy!!! Mandje, hoe hard kan jouw motor? En hoe sterk is deze boot. Kunnen kaaimannen springen? Zou je het heel erg vinden om nu om te draaien en gas te geven?” Gelukkig we leven nog. De jongens van Mandje waren op een andere boot terug naar huis gegaan. Maar de boot liep vol water. Daar was Nicole, onze heldhaftige reisgenoot. Zij zou dat water wel even wegscheppen, met het idee dat we er bijna waren. Haha, dus niet.
De boottocht ging snel en we waren weer in Atjoni. Daar stond de bus. We mochten weer terug naar huis hobbelen. Een rit waarin we Sranan hebben geoefend, Tucjes hebben gegeten, een poging gedaan hebben om theorie voor je rijbewijs te leren, blijkbaar hebben geheadbangd, woordenspelletjes hebben gedaan, ons zangrepertoire hebben geoefend en koelboxen hebben zien vliegen.
En toen was daar ons huis. Gesloopt en dolgelukkig met deze ervaring gingen we onze kamers in. Slapen. Deze week wordt druk. De week van het Rain Forest Kunst Festival. Deze week wordt ook weer zo’n te gekke ervaring. Waar we veel gaan leren en zien. Gaan genieten. Dit vergeten we nooit meer!
-
19 Oktober 2009 - 12:45
ArkAnA:
Ooooh hoe vet is dat?! Met z'n allen de bush in, levensgevaarlijke kikkers, vogelspinnen kaaimannen en dansende jongetjes trotserend en vooral genieten van een hele andere wereld dan die je kent..fu gado, mie no de jaloezoe jere :D
(wel braaf jullie anti-malaria-pilletjes-kuur-tegen-vlieg-en-steek-dingen innemen he?)
grtz,
ArkAnA -
19 Oktober 2009 - 12:48
ArkAnA:
mwuhaha, zie ik nu pas dat ik de aller aller eerste reactie heb gegeven voor dit verslag..eat your heart out Danique ;) -
19 Oktober 2009 - 15:22
Mijke:
Hey Nadia, nou zo te lezen is het daar fantastisch. Af en toe wat spannend en vreemd; maar fantastisch. Geweldige ervaring zeg. Jeezzz wat een verhalen allemaal.
Nou geniet ervan (jullie allmaal natuurlij). Voor je het weet ben je weer thuis!
Groetjes Mijke (van Daan; 10-miles) -
20 Oktober 2009 - 07:44
Danique:
Haha, dit klinkt al meer als Suriname! In plaats van luxe appartementen met zwembaden en chauffeurs! Ben nog steeds jaloers :-)
Veel plezier bij het Rain Forest Festival!! Xx -
20 Oktober 2009 - 21:05
Frank:
Hoi Sophie,
Wat een Mooi avontuur.
Groetjes Frank van Heesewijk -
22 Oktober 2009 - 17:05
Dees DB:
Haha, bounty reclame en centerparcs, nou jij kan nogal een staaltje vertellen Soof! Foto's zijn heel leuk! Alleen die van die spin niet :/ Ieee!
Ik mis jullie lieve schatjes! -
22 Oktober 2009 - 18:45
Rohiet :
hallo hoe gaat het met jullie ik ben in almere nu de battle is al voorbij we zijn op d 7e plaats gekomen.onze taak is volbracht ik wil langer blijven want ik wil meer leren ik probeer me verblijf te verlengen zelfs.jullie zijn druk bezich met jullie stuk heb ik begrepen....ik mis jullie.jullie horen nog van me tot zo. -
23 Oktober 2009 - 11:54
Sharon :
Hi Soof (en andere meiden)! Waaauw! Ik liep even wat verhalen en foto's achter dus heb me helemaal ingelezen, maar echt leuke verhalen..en grappig ook! haha, jullie hebben veel leuke en gekke dingen meegemaakt, supertof :D Ben benieuwd hoe het Festival deze week is gegaan! Zit alweer paraat voor het volgende verhaal hoor! Ennuhm, weet je zeker dat die spin niet per ongeluk in je tas is gekropen en nu ergens onder je bed zit..? (A) hihi..enjoy! Kus -
23 Oktober 2009 - 15:00
Jeffa:
Hee grote zus ;),
hoe is ie? Ik zie dat je een vette reis hebt gehad balen dat ik er niet bij ben ;)
we houden contact, pas op jezelf
kus Jeff -
23 Oktober 2009 - 20:35
Nele:
hey girls!
eindelijk zijn jullie in het echte Suriname gekomen...en kunnen jullie mij helemaal jaloers maken... alleen die spin mag je achterwege laten hoor want ik was allang terug in België :-D
Geniet ervan want de tijd vliegt! Wij hebben nu een weekje vakantie!
xxxjes Mis jullie -
23 Oktober 2009 - 21:16
Loes Steenbrink:
Hallo meiden,
Wat geweldig dat jullie dit mee mogen maken. Leuke en spannende verhalen en foto's.
Succes verder en knuffel voor Sophie. -
24 Oktober 2009 - 15:15
Marit:
Nice !! Do I need to say more .. -
26 Oktober 2009 - 12:50
Soelily Consen:
Hoi Sofie (en vriendinnen),
Fawaka, alla sang boeng?
Leuk joh dat jullie het zo naar je zin hebben in Su.
Zie nou Sofie, dat het allemaal wel op zijn pootjes terecht komt.
Veel succes deze week en doe de groeten aan Charlotte en Lilian Spangers.
Laterz Soelily
-
27 Oktober 2009 - 09:18
Laura:
Hee Nadia,
Had de site van je moeder doorgekregen. Hoe is het met je? Helemaal naar je zin daar? Klinkt allemaal heel goed.:D Wil zo met je ruilen haha! Alleen die spin leek me niet zo gezellig om kennis mee te maken:P
x Laura -
09 November 2009 - 14:46
Poemie:
Gadver Nadia, die spin!!!! Huuuuuuuh, nix voor pammie hoor! Ben supertrots op je; festivals, de bush, mannen, spinnen: mijn nichtje kan alles aan!!!! hele dikke kus van ons allemaal. xxxxxx -
19 November 2009 - 17:03
Lisa:
Behalve die enge beesten, WAUW (L)
Tot snel!
Wanneer komen jullie weer terug? (ookal zouden jullie liever daar blijven :))
x
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
