Een fles Martini en het schilderij mysterie

Mennn… de tijd gaat snel! We zitten hier al 2 maanden! Dat betekend, dit doet pijn om op te schrijven, dat we nog maar 1 maand hier zijn. Denk niet dat we jullie niet missen, zeker wel! We willen jullie dolgraag zien, maar dan hier. Waar het warm is, no spang en geeeeeeen regeltjes! Dus pak een vliegtuig en tot dan! Omdat dat er helaas niet voor iedereen in zit; komen wij toch maar terug. Niet te vergeten… Wij gaan afstuderen in 2010! Tenminste dat hopen we. Aan ons zal het niet liggen!!!
We werken namelijk ontzettend hard. Druk bezig met onze lessen op de balletscholen, theaterschool, speciaal onderwijs, capoeira, docententrainingen en workshops. Maar gelukkig maken we ook af en toe tijd om te ontspannen. Zo ook afgelopen donderdagavond. (Ja, het klopt het is nu dinsdag (bij ons dan) en het verhaal staat er nu pas op. Excuses)
Stel je voor: 3 meiden, beter bekend als Loony, Mc. Finger en Shoef, (namen zullen vanzelf duidelijk worden) zittend op een dakterras in de avondzon van Paramaribo, na een drukke vergadering over de te plannen voorstelling van 12 december. Prachtig dakterras, mooi uitzicht over alle 5 de kerken waarmee we omringt zijn, palmbomen, een brandje hier en daar, zwembad dat rustig onder ons kabbelt, kortom helemaal zen!!!
Helaas wordt dat geluid onderbroken door gerommel in de buiken. Honger! Ow nee, sorry paps en mams, trek! Aangezien we altijd ’s middags uitgebreid eten, hebben we ’s avonds genoeg aan een boterham, een soepje of in dit geval, bananenchips! Hap. Slik. Weg. Knor. Huh? Nog steeds trek. Oké geen probleem. Shoef heeft op haar kamer nog een zak zelf te ontploffen popcorn.
Terwijl er met hard en ziel gewerkt werd aan deze overheerlijke versnapering, waren Loony en de Mc. Finger druk in de weer met het spelen van bijzettafeltje. Mc. Finger in de positie zoals we daar nu allemaal bekend mee zijn (zie een aantal verhalen terug) en Loony in een nieuwe bijzettafelpositie na aanleiding van de lessen Horton deze week. (even weer een uitleg voor de niet-dansers onder ons) Een zeer precieze les waarbij je je op het moment zelf afvraagt waar deze oh-zo-gecontroleerde-en-toch-wankele beweging ooit voor nodig gaat hebben, maar op het moment dat je de dag erna wakker wordt uit bed getakeld moet worden in verband met het uitblijven van lichamelijke functies. Makkelijker gezegd, lekkere les, vreselijke spierpijn de dag erna! Wat hebben wij een heerlijk vak! We love it!
Terug naar de popcorn. Een nietsvermoedende Shoef loopt richting dakterras. Ziet lege stoelen staan waar eerder haar medegenieters van Suriname nog op zaten. Met een angstig kloppend hartje bang voor wat er komen zal, vooral voor de popcorn die in de fantasie van Shoef, die zich in zeer snelle modus afspeelt, het luchtruim verkend. Echter trof zij een duo van bijzettafeltjes aan. Voor alle mensen van wie het hart in de keel zat vanwege de arme popcorntjes, don’t worry, de popcorn is veilig en wel op tafel gezet. En ging het gesprek verder. Tot nu toe een doodgewone donderdag avond te Kaikoesi deel 3.
Je begrijpt dat dit niet lang zo bleef. De dames hadden dorst. De flessen water van die dag hadden behoefte aan een vloeibare massa die hen kwam vergezellen. Martini! De Mc. Finger (ja geduld de naam wordt nog uitgelegd) ging op weg naar boven om deze te halen en de plastic bekertjes uit de kamer van Shoef. Loony en Shoef konden natuurlijk niet stil blijven zitten en besloten, aangezien de Mc. Finger aardig wat tijd nodig had voor haar klus, het gehele dakterras te verbouwen. Zeg maar, alle meubilair voor de ingang. Op en onder elkaar, naast en tussen met de dames er boven op. Maar voor wie denkt dat de Mc. Finger zich liet kennen, think again. Zij ging, na het eerst veilig zetten van de fles Martini, gewoon door alles heen en kende geen genade.
Denk je even in dat de fles Martini nog open moest en er verder alleen nog maar water was gedronken. Ja? Beeld ingeprent? Mooi gaan we door.
Er kwamen gesprekken en die gesprekken leidde tot beeldmateriaal en dat beeldmateriaal leidde tot daden en die daden leidde tot een hysterische slappe lach, die slappe lach eindigde tot een bepaald soort test waar we niet over gaan uitwijken en die leidde weer tot de slappe lach, deze slappe lach leidde tot krampen in de buikspieren en die leidde weer tot een geproest. Zo. Dus dat! Ow en dat leidde weer tot ergernis bij onze mede op het dakterras zittende Kaikoesi Appartments gasten. Ja, op ons terras kwamen er ineens mensen bij. Eigen keuze, niet de juiste.
De dames werden moe, het was namelijk ook al helemaal 10 uur ‘s avonds. En besloten naar bed te gaan. Dus daar gingen ze, grazy Loony voorop gevolgd door de geprikte Mc. Finger die perfect een Mc. Flurry mixt, met als laatste de normaal niet de stoppen Shoef, op weg naar boven. Eenmaal aangekomen in de kamer ontdekt Shoef iets frappants aan haar kamer. De 4 oer-lelijke schilderijen die voor de kamers van de stagiaires waren geplaatst, met de bedoeling om ze op te hangen in de kamers van de stagiaires, stonden nu allemaal in haar kamer van 17 m2. Om weer even een beeld te creëren bij de lezers thuis: schilderijen van een meter hoog bij 60cm breed met daarop een 4tal eierdoppen met daarin resten van kuikenomhulsel met daarin een bloem. En dat in de kleuren groen, blauw en geel. Inderdaad COUCH! Uhm… lelijk dus.
Bedenk deze op het bed, tegen de kast, onder de douche en tegen het aanrecht. Beeld helder? Plaats daar dan ook een watermeloen bij op het hoofdkussen, een pompelmoes in de gootsteen en een knuffel op het toilet. Ben je nog steeds bij? Gelukkig, want dat was meer dan genoeg.
Duidelijk een actie van de Mc. Finger. Na een kort overleg met Loony, die zich aan de overkant van de gang schuilhield, werden alle schilderijen uit de kamer en alle schilderijen uit het appartementen complex voor de deur bij de Mc. Finger geplaatst. Het werd een prachtige mix van eierdoppen, besneeuwd landschap (ja inderdaad je leest het goed, besneeuwd landschap in een appartementencomplex in Suriname), kerststerren (ook dit lees je goed), gevels van een oud Romeins huis en een herfstig bos. (zoals je begrijpt zijn wij het niet eens met de keuzes van de inrichtster van ONS appartementencomplex) Helaas vonden Loony en Shoef hun eigen grap zo leuk dat de Mc. Finger alles doorhad. Hoewel zij niet door de deur kon komen en tot aan haar nek in de schilderijen zat, kon ze haar gezicht in de plooi houden en zei dat ze alles had gehoord. Na haar bevrijding hebben de drie meiden de strijdbijl naar elkaar begraven en besloten om wraak te nemen op de lelijke schilderijen.
Elk schilderij werd met veel zorg terug gehangen aan de muren van de 3 verdiepingen. Je begrijpt dat na een fles Martini de juiste plaats was vergeten en ook boven en onder moeilijk van elkaar te onderscheiden was. Ook de schilderijen die nog in nopjes folie verpakt zaten werden keurig teruggehangen. De dames konden met een gerust hart slapen.
De volgende ochtend was geen wekker nodig. Een zekere ROOOOOBBBBEEEERRRTTT!! kwam tierend de gang ingestormd. De dames wisten van niets en vroegen of het aub wat zachter kon in verband met wat lichte hoofdpijn. Zoals eerder gezegd: een doodgewone donderdag deel 3. Dat er nog vele mogen volgen.

Wij willen u erop attent maken dat de personen in dit verhaal zich van geen kwaad bewust zijn en echt niets te maken hebben met boven beschreven activiteiten.