Afscheid
Door: Merel
Blijf op de hoogte en volg Nadia, Sophie, Roxanna en Merel
22 December 2009 | Suriname, Paramaribo
Met mijn hand uit het raam geniet ik van de laatste uren in Suriname. Wind in mijn haar, muziekje erbij en Herman die, zoals gewoonlijk, veel te hard rijdt. De wegen zijn verlaten en ik realiseer me dat ik dit gevoel van vrijheid nog wel het meest ga missen. Ik denk terug aan de afgelopen dagen en kan alleen maar lachen. We hebben zoveel tijd doorgebracht met zulke leuke, lieve en geweldige mensen. Het afscheidsfeestje op zondag voelde ook helemaal niet als afscheid. "Ik zie je volgende week bij... oh nee, wachti..." Het voelt wel goed om op die manier weg te kunnen gaan, wetende dat je deze mensen vast wel weer een keertje tegenkomt, is het niet in Suriname dan wel op Hyves of in Nederland.
Aangekomen bij Zanderij neem ik afscheid van Stefano, de zoon van Herman. Hij moest om 11.30 beginnen met school maar zat om onverklaarbare redenen al om 5.00 am bij mij in de auto. Als Herman mijn koffer uit de auto tilt veegt hij een traan uit zijn oog. Mijn hart zakt naar mijn knieen en ik slik mijn eigen tranen weg. Ik geef hem een knuffel en veel te veel geld, hij moet er alleen maar harder van huilen. Binnen hijs ik mijn koffer op de weegschaal: 28 kilo. SLIK. De mevrouw achter de balie vertrekt geen spier, checkt me in en wenst me een goede reis. Huh? Is dat niet, zeg maar, 8 kilo teveel?! Ik was allang blij dat ik alles in die koffer had gekregen maar damn, 8 kilo had ik ook niet verwacht. Door de douane, hoekje om en BINGO. Ik wordt apart genomen voor controle. In een afgesloten kamertje deelt een gigantische mevrouw me mee dat ze me een fysieke controle gaat geven. Beelden van gehandschoende vingers schieten voor mijn ogen langs. Gelukkig houdt de mevrouw het netjes en wordt ik alleen een klein beetje aangerand. Daarna mag ik verder lopen. Door de volgende deur kom ik in een kamer met spiegelwanden en een lange tafel waarachter twee zeer ongezellig kijkende mannen zitten. Met mijn vrolijkste "goeiemorgen!" gooi ik mijn tas op de tafel waarna een van de mannen er meteen induikt. Als hij alle dubbele bodems heeft gecheckt mag ik naar de wachtruimte. Uiteindelijk vertrekken we een half uur te laat maar ach, dat is wel nog een half uur extra in Suriname. Als het vliegtuig begint te taxien beginnen mijn ogen als op commando te tranen. Ik realiseer me dat ik nog helemaal niet gehuild heb (ok behalve vannochtend dan, toen ik de deur achter mijn laatste gast dicht deed) en daarom moet ik alleen nog maar harder huilen. De afgelopen 3 maanden schieten als een op hol gesagen powerpointpresentatie door mijn hoofd. Man, wat ben ik van dit land gaan houden, met haar mooie mensen, heerlijke temperaturen en afschuwelkijke wegen. Het vliegtuig wordt te snel opgeslokt door een witte waas, ik wil nog heel even kijken naar de groene bomen en rode wegen onder me. Ik wil nog geen afsched nemen, maar ik ben al weg. Hoe hoger het vliegtuig klimt hoe zekerder ik het weet: ik kom terug.
Sjoef, Foxy, Dora McFinger, Lovelace, Papi, Bacon, ToyBoy, Barbie, Randall, Squirt, Romeo, San!, Bart Simpson, BamBam, Lurch, Bassie, Flikie, Nemo, Mowgli, Couch, Olten, Woody, U, Peaches, Didi, Ed, Helen, Madhoeri, Moira, Ankie, Ivor, Herman, alle leerlingen en andere mensen die ik hier heb ontmoet: dankzij jullie waren de afgelopen 3 maanden de beste 3 maanden van mijn leven. Dankzij jullie ben ik eindelijk geworden wie ik wilde zijn en voelde ik me thuis in dit geweldige land. Bedankt voor alles en tot heel snel!
--
Ik laat een stukje van mijn hart achter in dit land
Dit land waar ik een stuk van mezelf heb gevonden
Dit land wat ik nog maar net ken
Maar al zo innig mee ben verbonden
Ik laat een stukje van mijn ziel achter op de grond
Van dit land waar nog zoveel op kan groeien
Waar ik mijn wortels hervonden heb
Die ik niet meer wil snoeien
Ik laat een stukje van mezelf achter in dit land
Waar ik het eindelijk eens ben geworden met wie ik ben
Wie ik was en wie ik wil worden
Ik neem een stukje van dit land mee in mijn hart
Dit land waaraan ik mijn hart heb verloren
Dit land wat ik nog maar net ken
Maar waar ik ben herboren
Ik neem een stukje van de grond mee in mijn ziel
De grond waarop ik zoveel heb zien groeien
Waar mijn wortels aarde vonden
Ik wil ze niet meer snoeien
Ik zal dit land voor eeuwig bij me dragen
In mijn ziel, in mijn hart en in mijn lijf
Hier ben ik geworden wie ik ben
Wie ik was en wie ik wilde worden
Suriname, 04 novemer 2009
Aangekomen bij Zanderij neem ik afscheid van Stefano, de zoon van Herman. Hij moest om 11.30 beginnen met school maar zat om onverklaarbare redenen al om 5.00 am bij mij in de auto. Als Herman mijn koffer uit de auto tilt veegt hij een traan uit zijn oog. Mijn hart zakt naar mijn knieen en ik slik mijn eigen tranen weg. Ik geef hem een knuffel en veel te veel geld, hij moet er alleen maar harder van huilen. Binnen hijs ik mijn koffer op de weegschaal: 28 kilo. SLIK. De mevrouw achter de balie vertrekt geen spier, checkt me in en wenst me een goede reis. Huh? Is dat niet, zeg maar, 8 kilo teveel?! Ik was allang blij dat ik alles in die koffer had gekregen maar damn, 8 kilo had ik ook niet verwacht. Door de douane, hoekje om en BINGO. Ik wordt apart genomen voor controle. In een afgesloten kamertje deelt een gigantische mevrouw me mee dat ze me een fysieke controle gaat geven. Beelden van gehandschoende vingers schieten voor mijn ogen langs. Gelukkig houdt de mevrouw het netjes en wordt ik alleen een klein beetje aangerand. Daarna mag ik verder lopen. Door de volgende deur kom ik in een kamer met spiegelwanden en een lange tafel waarachter twee zeer ongezellig kijkende mannen zitten. Met mijn vrolijkste "goeiemorgen!" gooi ik mijn tas op de tafel waarna een van de mannen er meteen induikt. Als hij alle dubbele bodems heeft gecheckt mag ik naar de wachtruimte. Uiteindelijk vertrekken we een half uur te laat maar ach, dat is wel nog een half uur extra in Suriname. Als het vliegtuig begint te taxien beginnen mijn ogen als op commando te tranen. Ik realiseer me dat ik nog helemaal niet gehuild heb (ok behalve vannochtend dan, toen ik de deur achter mijn laatste gast dicht deed) en daarom moet ik alleen nog maar harder huilen. De afgelopen 3 maanden schieten als een op hol gesagen powerpointpresentatie door mijn hoofd. Man, wat ben ik van dit land gaan houden, met haar mooie mensen, heerlijke temperaturen en afschuwelkijke wegen. Het vliegtuig wordt te snel opgeslokt door een witte waas, ik wil nog heel even kijken naar de groene bomen en rode wegen onder me. Ik wil nog geen afsched nemen, maar ik ben al weg. Hoe hoger het vliegtuig klimt hoe zekerder ik het weet: ik kom terug.
Sjoef, Foxy, Dora McFinger, Lovelace, Papi, Bacon, ToyBoy, Barbie, Randall, Squirt, Romeo, San!, Bart Simpson, BamBam, Lurch, Bassie, Flikie, Nemo, Mowgli, Couch, Olten, Woody, U, Peaches, Didi, Ed, Helen, Madhoeri, Moira, Ankie, Ivor, Herman, alle leerlingen en andere mensen die ik hier heb ontmoet: dankzij jullie waren de afgelopen 3 maanden de beste 3 maanden van mijn leven. Dankzij jullie ben ik eindelijk geworden wie ik wilde zijn en voelde ik me thuis in dit geweldige land. Bedankt voor alles en tot heel snel!
--
Ik laat een stukje van mijn hart achter in dit land
Dit land waar ik een stuk van mezelf heb gevonden
Dit land wat ik nog maar net ken
Maar al zo innig mee ben verbonden
Ik laat een stukje van mijn ziel achter op de grond
Van dit land waar nog zoveel op kan groeien
Waar ik mijn wortels hervonden heb
Die ik niet meer wil snoeien
Ik laat een stukje van mezelf achter in dit land
Waar ik het eindelijk eens ben geworden met wie ik ben
Wie ik was en wie ik wil worden
Ik neem een stukje van dit land mee in mijn hart
Dit land waaraan ik mijn hart heb verloren
Dit land wat ik nog maar net ken
Maar waar ik ben herboren
Ik neem een stukje van de grond mee in mijn ziel
De grond waarop ik zoveel heb zien groeien
Waar mijn wortels aarde vonden
Ik wil ze niet meer snoeien
Ik zal dit land voor eeuwig bij me dragen
In mijn ziel, in mijn hart en in mijn lijf
Hier ben ik geworden wie ik ben
Wie ik was en wie ik wilde worden
Suriname, 04 novemer 2009
-
22 December 2009 - 21:33
Yolande:
Wat een afscheid.. kan me voorstellen dat dit je heel veel doet.Sterkte met terugkomen.
Yolande
-
22 December 2009 - 21:39
Pim:
mooi geschreven merel, kan me er ( ook al was ik er maar een week ) wel erg in vinden, je went er veel te snel. Ik wil je ook nog even bedanken voor de dagen in Paramaribo. Vond het echt gaaf om met jullie uit te gaan, tot spreeks en no spang:p;) xxx -
23 December 2009 - 08:46
Daphne:
Hey Ladies,
Afscheid is nooit leuk, mooi gedicht merel! Een fijne reis terug en tot snel !
xx -
23 December 2009 - 15:54
Sjoef:
AMEN! -
23 December 2009 - 18:15
Corrie:
Heb genoten van jullie verhalen en enthousiasme. Wat een geweldige ervaring is dit geweest. Wat heerlijk als je jong bent en de kansen die je krijgt op deze manier benut. Ik hoop dat jullie een goede terugreis hebben gehad en welkom in het witte en koude nederland. -
24 December 2009 - 19:35
Annemieke(tante S) :
Huilde met je mee toen ik dit prachtige verhaal las. Hoop je te leren kennen in Nederland. Leuk te weten dat er zulke leuke jonge mensen rond lopen. Wens je een geweldige toekomst. Dat zal wel lukken met zo'n positieve, artistieke, gevoelige en verstandige inslag.Fijne Kerstdagen en een super 2010. -
08 Januari 2010 - 18:38
Marian:
Las het nu voor de tweede keer en zit ook weer met tranen in mijn ogen..... pracht verhaal en gedicht! xxx
Marian
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
