Suriname door de ogen van Merel (en een fimpje!!!)
Door: Merel
Blijf op de hoogte en volg Nadia, Sophie, Roxanna en Merel
11 Oktober 2009 | Suriname, Paramaribo
08 oktober 2009
Moe maar voldaan keren we terug naar huis. De eerste week docententrainingen zitten erop. We hebben boodschappen gedaan, de achterbak van de taxi zit zo vol dat hij bij de bochten net niet de grond raakt met zijn bumper. Het raam staat open en iedereen zit een beetje in haar eigen wereldje. Door de wind die om mijn oren raast hoor ik niets meer van wat er zich in de auto afspeelt. Ik sluit me lekker af, kijk naar buiten en verwonder me over het land waar we terecht zijn gekomen. Krotten en bouwvallen staan naast gigantische huizen met tennisbanen in de tuin. Bij “Crèche Nene” hangt een bord op de deur: “Hier is een crèche, geen vuil storten.” Twee meter verderop, op een open veldje, is er een geïmproviseerde vuilnisbelt. Mannen die het zand aan de kant van de weg opvegen en in de berm gooien, hoezo? Ik word overvallen door een hittevlaag, vergeet even adem te halen. Vertel mezelf dat ik diep en rustig moet inademen. Eerst ruik ik vers gemaaid gras, de bomen en de warme zon. Dan ruik ik auto’s, gassen en vervuiling. Voor ons rijdt een auto met een kapotte uitlaat, wat een stank. Dan ineens weer die lucht van de bomen, van de vrijheid, van de immensiteit van dit land. Ik word heen en weer geslingerd tussen emoties. Ik vind dit land zo mooi, en het is zo vies. Dit land ruikt zo lekker maar wordt zo vervuild. Het is zo warm, de zon mat je volledig af. Ik vraag me af waar de rest aan denkt. Iedereen tuurt uit het raampje, ik vraag me af wat ze zien. Zien ze die kinderen, die van school naar huis lopen, beschermd door een parasol tegen de zon? Zien ze dat meisje met die brandwonden op haar armen, hoe komt ze daaraan? Zien ze de bomen, die langs de kant van de weg staan, zo onbedorven en tegelijkertijd zo kwetsbaar? Voelen zij zich hier ook zo thuis? Ik herken de wegen waar we op rijden inmiddels, vind dat er teveel auto’s op rijden. Er staat een file, half 1 ’s middags. Iedereen gaat naar huis om te eten, het is ook veel te warm om te werken. De wind waait door mijn haar en ik voel me vrij, zo op mijn gemak in dit land wat ik net ken en al zoveel van houd. Ik zie de mogelijkheden die in dit land niet benut worden, de chauffeur die zijn plastic tasje uit het raam gooit en het meisje dat haar kauwgumpapiertje laat vallen. Ik wil schreeuwen, dansen en huilen tegelijkertijd. Ik ben in de war, er is ook zoveel gebeurd… Bruut word ik uit mijn gedachten gesleurd door de taxichauffeur die met zijn vingers op zijn stuur tikt. Zou hij het nog zien? Zouden de mensen die hier wonen zich realiseren wat ze aan het kapotmaken zijn? Kinderen in uniform langs de kant van de weg, wat leren zij op school? Worden ze verteld dat ze zuinig moeten zijn op dit land, dit mooie land waar zoveel kan en alles mag? Of is dat een illusie, denk ik dat alleen maar omdat ik me voel alsof ik hier zoveel kan en alles mag? Ik wil hier niet weg, ik wil dit land nog zoveel beter leren kennen. Ik ben er net, en toch zie ik op tegen het vertrek. Ik voel me thuis, ik voel me vrij en ik wil nog zoveel doen. Ik wil de mensen leren kennen, met ze praten en ze vragen of zij zich ook zo voelen. Ik wil het land leren kennen, ontdekken en helpen. Het is een onbegonnen zaak… toch voel ik me ernaartoe getrokken, ik kan het niet loslaten. Ik wou dat ik mijn gedachten kon opnemen, ik denk zoveel en ik kan het niet bijhouden… Ik wil zoveel en voel me zo klein, wat kan ik doen? Wat moet ik doen? Moet ik iets doen? Ik leef hier van dag tot dag, ik vind het heerlijk. Elke nieuwe dag is een cadeautje, elke morgen realiseer ik me waar ik ben en hoe tof ik dit vind. Ik wil hier nog lang niet weg…
*I may not have gone where I intented to go, but I ended up exactly where I needed to be*
Voor een filmpje over onze eerste indrukken (en de Mystikalz!) zie de volgende link:
http://www.rnw.nl/nl/suriname/video/stagiaires-onder-indruk-van-dansers-suriname
Moe maar voldaan keren we terug naar huis. De eerste week docententrainingen zitten erop. We hebben boodschappen gedaan, de achterbak van de taxi zit zo vol dat hij bij de bochten net niet de grond raakt met zijn bumper. Het raam staat open en iedereen zit een beetje in haar eigen wereldje. Door de wind die om mijn oren raast hoor ik niets meer van wat er zich in de auto afspeelt. Ik sluit me lekker af, kijk naar buiten en verwonder me over het land waar we terecht zijn gekomen. Krotten en bouwvallen staan naast gigantische huizen met tennisbanen in de tuin. Bij “Crèche Nene” hangt een bord op de deur: “Hier is een crèche, geen vuil storten.” Twee meter verderop, op een open veldje, is er een geïmproviseerde vuilnisbelt. Mannen die het zand aan de kant van de weg opvegen en in de berm gooien, hoezo? Ik word overvallen door een hittevlaag, vergeet even adem te halen. Vertel mezelf dat ik diep en rustig moet inademen. Eerst ruik ik vers gemaaid gras, de bomen en de warme zon. Dan ruik ik auto’s, gassen en vervuiling. Voor ons rijdt een auto met een kapotte uitlaat, wat een stank. Dan ineens weer die lucht van de bomen, van de vrijheid, van de immensiteit van dit land. Ik word heen en weer geslingerd tussen emoties. Ik vind dit land zo mooi, en het is zo vies. Dit land ruikt zo lekker maar wordt zo vervuild. Het is zo warm, de zon mat je volledig af. Ik vraag me af waar de rest aan denkt. Iedereen tuurt uit het raampje, ik vraag me af wat ze zien. Zien ze die kinderen, die van school naar huis lopen, beschermd door een parasol tegen de zon? Zien ze dat meisje met die brandwonden op haar armen, hoe komt ze daaraan? Zien ze de bomen, die langs de kant van de weg staan, zo onbedorven en tegelijkertijd zo kwetsbaar? Voelen zij zich hier ook zo thuis? Ik herken de wegen waar we op rijden inmiddels, vind dat er teveel auto’s op rijden. Er staat een file, half 1 ’s middags. Iedereen gaat naar huis om te eten, het is ook veel te warm om te werken. De wind waait door mijn haar en ik voel me vrij, zo op mijn gemak in dit land wat ik net ken en al zoveel van houd. Ik zie de mogelijkheden die in dit land niet benut worden, de chauffeur die zijn plastic tasje uit het raam gooit en het meisje dat haar kauwgumpapiertje laat vallen. Ik wil schreeuwen, dansen en huilen tegelijkertijd. Ik ben in de war, er is ook zoveel gebeurd… Bruut word ik uit mijn gedachten gesleurd door de taxichauffeur die met zijn vingers op zijn stuur tikt. Zou hij het nog zien? Zouden de mensen die hier wonen zich realiseren wat ze aan het kapotmaken zijn? Kinderen in uniform langs de kant van de weg, wat leren zij op school? Worden ze verteld dat ze zuinig moeten zijn op dit land, dit mooie land waar zoveel kan en alles mag? Of is dat een illusie, denk ik dat alleen maar omdat ik me voel alsof ik hier zoveel kan en alles mag? Ik wil hier niet weg, ik wil dit land nog zoveel beter leren kennen. Ik ben er net, en toch zie ik op tegen het vertrek. Ik voel me thuis, ik voel me vrij en ik wil nog zoveel doen. Ik wil de mensen leren kennen, met ze praten en ze vragen of zij zich ook zo voelen. Ik wil het land leren kennen, ontdekken en helpen. Het is een onbegonnen zaak… toch voel ik me ernaartoe getrokken, ik kan het niet loslaten. Ik wou dat ik mijn gedachten kon opnemen, ik denk zoveel en ik kan het niet bijhouden… Ik wil zoveel en voel me zo klein, wat kan ik doen? Wat moet ik doen? Moet ik iets doen? Ik leef hier van dag tot dag, ik vind het heerlijk. Elke nieuwe dag is een cadeautje, elke morgen realiseer ik me waar ik ben en hoe tof ik dit vind. Ik wil hier nog lang niet weg…
*I may not have gone where I intented to go, but I ended up exactly where I needed to be*
Voor een filmpje over onze eerste indrukken (en de Mystikalz!) zie de volgende link:
http://www.rnw.nl/nl/suriname/video/stagiaires-onder-indruk-van-dansers-suriname
-
12 Oktober 2009 - 13:20
ArkAnA:
Elke Merel-tje zingt zoals die gebekt is ;)
Een zaak is alleen onbegonnen, als het niet begonnen wordt. Je bent al begonnen.... dus, ja! het maakt wel uit wat je doet en hoe je het doet. Het gaat niet om hoeveel of hoe groots en meeslepend...maar dat weet je al lang ;)
grtz,
ArkAnA -
12 Oktober 2009 - 18:14
HatsiS:
hallo merel,
wat een prachtig stuk heb je geschreven! schrijvers instinct?
-
12 Oktober 2009 - 18:17
Partner In Crime:
yo bakra meid!
hati tori.
pasensi
-
12 Oktober 2009 - 18:21
Yu Birfrow:
suma wani tan now in Bakrakondre?
efu mi ben de yu mi bo aksi wan visum esesi.
mi no o ferteri nowansma
bosi -
22 Oktober 2009 - 17:00
Dees:
Ben jaloers op het filmpje :( Jullie hebben waarschijnlijk veeeeeeeeeette hiphop met de mystikalz! Ik mis jullie lieverds! -
16 November 2009 - 14:19
Annemieke(tante S) :
Wat een prachtig verhaal, niet alleen qua in houd. Ontroerend. Hoop deze supermeiden te ontmoeten wanneer ik in Nderland ben. Geniet met volle teugen dan de rest van jullie verblijf! Wordt(of is al)deel van je leven. Groetjes uit Rome
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
