het foute foto festijn....
Door: Nadia
Blijf op de hoogte en volg Nadia, Sophie, Roxanna en Merel
11 Oktober 2009 | Suriname, Paramaribo
vol energie keer ik terug naar huis….wetende dat mijn oreo koekjes, in de kofferbak van de taxi, op me liggen te wachten……merel heeft vandaag de eerste docententrainingen gegeven….volgende week is het mijn beurt…..ik denk na over mijn lesmateriaal. de wind waait door mijn haar en ik baal, omdat het vandaag net zo leuk zat…..ik kijk om me heen en zie dat merel's topje, niet matcht met haar broek. ze staart uit het raam en ik vraag me af, of zij ook denkt dat die mannen aan de zijkant van de weg, beter hun shirt aan hadden kunnen houden. ik krijg er kippenvel van…..
ik ruik roti……bami kip……nasi……telohtrie…….saoto………ja…….ik voel me hier thuis!
herman tikt met zijn vingers op het stuur en ik zing vrolijk mee met de tekst van damaru….’ik heb een tuintje in mijn hart, alleen voor joouuuuhooouuu…’
wanneer we onze straat inrijden, zien we……..NIKS….alle straten zijn donker, geen huis is verlicht…*kak*….de stroom is uitgevallen….we rijden bijna een brommer aan, die ons verblind met zijn koplamp…..herman weet de straat niet meer te vinden….zijn enige houvast (het groot verlichte kruis, van de kerk naast ons appartementencomplex) bevindt zich opeens achter ons…..een half uur later dan normaal, stappen we uit bij ‘kaikoesi appartments’……DONKER……ik laat rox ff schrikken en zij produceert een geluid, dat alleen honden zouden moeten kunnen horen (AUW!)…..doof en nachtblind proberen we onze kamers te vinden….. we besluiten met z’n vieren op het dakterras te wachten, tot we weer stroom hebben…..(niet omdat we het eng vinden natuurlijk...maar omdat, dat wel zo gezellig is) omringd door kaarsjes, bananenchips en oreo koekjes (eindelijk….) bespreken we onze verdere weekplanning.
Plots komt er een auto aanrijden……het is de manager van het appartement (een oudere man, die vaak ongevraagd/ongewenst bij ons aanschuift…..en ook LANG blijft zitten) uit reflex blazen we snel de kaarsjes uit en valt iedereen op de grond (play dead)…..’heeft hij ons gezien?’ sophie en ik tijgeren naar de voorkant van het terras om te kijken waar hij heengaat…..merel zit inmiddels achter een stoel verborgen en rox probeert haar lachen in te houden (wat klinkt als een paard dat moet bevallen)…..een tijdje blijven we zo zitten… ik probeer mezelf onzichtbaar te maken door te fungeren als bijzettafeltje (op handen en knieën zittend naast een stoel) en zo één te zijn met het meubilair (SLIM!!!) sophie zet lachend wat voorwerpen op mijn rug.
de koplampen van de auto zijn inmiddels gedoofd en wederom zien wij...NIKS…..geen geluid…..geen licht……’waar is hij naartoe?’ merel sluipt in James bond houding, naar de andere kant van het terras…….iedereen houdt zijn adem in…….en dan……..BAM! het licht springt aan en de manager staat, samen met een elektricien, midden op het dakterras. rox begint te gillen!!!!(AUW!) merel trekt haar neppistool, sophie begint te gillen en lachen tegelijkertijd……ik vergeet dat ik een bijzettafeltje ben en spring op, waardoor alle voorwerpen (asbak,waterfles,oreo's,telefoon,zak chips) van mijn rug afvallen. doof...maar dit keer met zicht,gaan wij wederdom op zoek naar onze kamerdeur….hierna volgt een hele melige bui, waarvan helaas ook beeldmateriaal is……;)
ik ruik roti……bami kip……nasi……telohtrie…….saoto………ja…….ik voel me hier thuis!
herman tikt met zijn vingers op het stuur en ik zing vrolijk mee met de tekst van damaru….’ik heb een tuintje in mijn hart, alleen voor joouuuuhooouuu…’
wanneer we onze straat inrijden, zien we……..NIKS….alle straten zijn donker, geen huis is verlicht…*kak*….de stroom is uitgevallen….we rijden bijna een brommer aan, die ons verblind met zijn koplamp…..herman weet de straat niet meer te vinden….zijn enige houvast (het groot verlichte kruis, van de kerk naast ons appartementencomplex) bevindt zich opeens achter ons…..een half uur later dan normaal, stappen we uit bij ‘kaikoesi appartments’……DONKER……ik laat rox ff schrikken en zij produceert een geluid, dat alleen honden zouden moeten kunnen horen (AUW!)…..doof en nachtblind proberen we onze kamers te vinden….. we besluiten met z’n vieren op het dakterras te wachten, tot we weer stroom hebben…..(niet omdat we het eng vinden natuurlijk...maar omdat, dat wel zo gezellig is) omringd door kaarsjes, bananenchips en oreo koekjes (eindelijk….) bespreken we onze verdere weekplanning.
Plots komt er een auto aanrijden……het is de manager van het appartement (een oudere man, die vaak ongevraagd/ongewenst bij ons aanschuift…..en ook LANG blijft zitten) uit reflex blazen we snel de kaarsjes uit en valt iedereen op de grond (play dead)…..’heeft hij ons gezien?’ sophie en ik tijgeren naar de voorkant van het terras om te kijken waar hij heengaat…..merel zit inmiddels achter een stoel verborgen en rox probeert haar lachen in te houden (wat klinkt als een paard dat moet bevallen)…..een tijdje blijven we zo zitten… ik probeer mezelf onzichtbaar te maken door te fungeren als bijzettafeltje (op handen en knieën zittend naast een stoel) en zo één te zijn met het meubilair (SLIM!!!) sophie zet lachend wat voorwerpen op mijn rug.
de koplampen van de auto zijn inmiddels gedoofd en wederom zien wij...NIKS…..geen geluid…..geen licht……’waar is hij naartoe?’ merel sluipt in James bond houding, naar de andere kant van het terras…….iedereen houdt zijn adem in…….en dan……..BAM! het licht springt aan en de manager staat, samen met een elektricien, midden op het dakterras. rox begint te gillen!!!!(AUW!) merel trekt haar neppistool, sophie begint te gillen en lachen tegelijkertijd……ik vergeet dat ik een bijzettafeltje ben en spring op, waardoor alle voorwerpen (asbak,waterfles,oreo's,telefoon,zak chips) van mijn rug afvallen. doof...maar dit keer met zicht,gaan wij wederdom op zoek naar onze kamerdeur….hierna volgt een hele melige bui, waarvan helaas ook beeldmateriaal is……;)
-
11 Oktober 2009 - 10:08
Danique:
Ik doe mee met de nieuwste Surinaamse trend en doe voortaan ook mijn schoenen aan mijn handen.. :-) Goed verhaal btw.. Ik was ontroerd.. maar moest toch ook lachen.. wist niet of ik een tissue nodig had.. dus ging maar een reactie plaatsen (als EERSTE!).. nu ga ik genieten van de regen.. en van stroom.. en van westers eten.. Fijn! -
12 Oktober 2009 - 13:09
Daan:
nadia, Wat een leuk verhaal. lekker crea geschreven..
x -
12 Oktober 2009 - 13:14
ArkAnA:
Er schuilen onvermoede literaire talenten in jullie. Voor de thuisblijvers onder ons, die tijdens oud-hollandsch (!) herfstweer (gure regen en veel wind) af en toe via jullie blog kunnen ontsnappen naar exotischere oorden, een geruststelling: stage lopen in Suriname is heus niet alleen maar leuk. Er liggen overal gevaren en ontberingen op de loer. Gelukkig slaan onze dappere dansdocent-studentes zich er steeds weer doorheen, chapeau!!!!!
(snik) wij zijn oprecht trots op jullie, doet zo voort en eeuwige roem zal jullie deel zijn.
ta-ta
ArkAnA
(ook een beetje melig)
-
13 Oktober 2009 - 00:50
Wesley:
haha what's with the shoes???
dope verhaaltje sjap!
fun fact: wist je dat je chapeau uitspreekt als SJAP-O..ik wil het woord melig liever niet gebruiken maar je snapt me denk ik
x -
14 Oktober 2009 - 06:04
ArkAnA:
Wes = mega-sjap-o ;) -
14 Oktober 2009 - 14:41
Daan:
Lieve Nadia, wat ontzettend leuk geschreven! Alsof ik het zelf meemaak. Mijn complimenten voor dit hoogstaand, literair geschreven short story. Nog geen Nobelprijs, wel een gouden g(r/n)iffel. Of zo.
Hopeljk beter dan het 'verre buur' verhaal!?.
Liefs
-
25 Oktober 2009 - 11:04
Lennard:
Het Fear and Loathing gehalte van deze foto is schokkend ;-)
Have fun :-p -
09 November 2009 - 14:51
Poemie:
hihihi, nu pas dit verslag gelezen.....ik zag je heust weh achter die schoen, Jaja!!!! Gaat zo door, meisjes, jullie doen het prima! xxxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
